Miś Czarny Nosek pojawił się w 1957 roku, podczas mojego pobytu w szpitalu. Miałam zrobić punkcję i pamiętam, że pierwszy raz w życiu miałam spędzić noc bez mamy i taty. A tu pielęgniarka przyniosła mi pluszowego misia. Na początku było mi wstyd. Ale Nosek został ze mną do dziś. Dopiero ponad czterdzieści lat później dowiedziałem się, że zostałem adoptowany. Dziś mamy i taty już nie ma, ale jest jeszcze on: Czarny Nos.
Najpierw mieszkaliśmy w Zielonej Górze przy ulicy Miodowej. Poszedłem na Długą do pierwszej klasy. Następnie przenieśliśmy się na ulice Zamenhofa i tu powstało prezentowane zdjęcie.
Potem zacząłem w szkole, na przerwach, opowiadać przygody Czarnego Nosa i szybko powstał Klub Słuchacza Opowieści. Wielu moich znajomych słuchało. Teraz jeden z nich mieszka w Kanadzie, ale na urodziny przysłał mi Misia, który jest najmłodszym z moich eksponatów na tej wystawie. Podobno najstarszy w tej grupie jest niedźwiedź Uszatek. W 1954 r. kolejnym przyjacielem „Czarnego Noska” został miś Bobik . Podczas wystawy w Muzeum w 2014 r. okazało się, że „Czarny Nos” jest drugim najstarszym misiem w naszym mieście.
MUZEUM w Zielonej Górze wystawa "Muzeum widzi niedźwiedzie"
Janusz Trojanowski